"Όλες οι βλεννόρροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη... σαν την πρώτη αγάπη", γράφει ο Νίκος Νικολαΐδης στο "Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα". Σ\' αυτή την ύστατη πνευματική του μαρτυρία μυθιστοριογραφεί για μία τελευταία φορά έντονα και άμεσα τη γενιά του. Ο δεκαπεντάχρονος αφηγητής του μυθιστορήματος καταγράφει την Αθήνα και τις μεταπολεμικές δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα με μιά ψυχρή, σαρκαστική, αλλά και ταυτόχρονα ιδιαίτερα νοσταλγική και συμπαθητική ματιά. Η διαδρομή του είναι μία αποκαλυπτική αναζήτηση γεμάτη αγάπη και έρωτα, η οποία όμως οδηγεί σχεδόν μοιραία σε χαμένες ελπίδες και ατελείωτες απογοητεύσεις. Ο Νικολαΐδης κατανοεί απόλυτα το πόσο αδυσώπητα μας τιμωρεί ο χρόνος, αλλά ταυτόχρονα υμνεί το αναλλοίωτο των πρώτων μας ονείρων.